Okoń (łać. Perca fluviatilis) powszechnie występuje w polskich wodach, nie brakuje go też w innych krajach Europy. Należy do rodziny okoniowatych (Percidae). To ryba drapieżna, której głównym pokarmem są skorupiaki. Dorosłe okonie żywią się innymi rybami, np. płociami i mniejszymi bezkręgowcami. Okoń europejski to ryba, która wymaga od wędkarza sporo uwagi oraz nieco poświęcenia. Złowienie godnego okazu wiąże się z bardzo pragmatycznym podejściem do tematu. Specjalnie dla wędkarzy, którzy specjalizują się w połowie okoni przygotowaliśmy niemal cały ekwipunek przynęt, wędek, kołowrotków i plecionek. Wszystkie poszczególne produkty zostały dobrane na podstawie naszego doświadczenia, oraz wiedzy naszych klientów. Jeśli okoń jest dla Ciebie rybą, której poświęcasz sporo uwagi, to jesteś w miejscu przygotowanym specjalnie dla Ciebie. Ta bardzo wdzięczna i jednocześnie piękna ryba potrafi dać każdemu wędkarzowi naprawdę sporo emocji. W nawet pozornie nieciekawych łowiskach żyją ogromne okonie i to własnie nimi powinniśmy się zająć. Nie będzie jednak tak łatwo, okoń jest rybą wymagającą i trudną do złowienia, dlatego ważne są skuteczne przynęty na okonia.

Okoń Pospolity, bo tak właściwie brzmi nazwa gatunkowa tej pięknej ryby, niegdyś był jedną z najpopularniejszych i najczęściej występujących ryb w naszym kraju. Wielu naszych kolegów, którzy rozpoczynali swoje wędkarstwo, ryby zaczynali łowić właśnie od okonia. Okoń pospolity to wyjątkowa ryba pod wieloma względami. Z jednej strony mamy do czynienia z bajecznie ubarwionymi egzemplarzami, po drugiej stronie jeśli tylko choć trochę na temat okonia poczytamy, dowiemy się o jego przewrotnej i nieco bandyckiej naturze. Prawda jest taka, że dziś dorodny okoń, który mierzy minimum 30 cm, nie jest rybą łatwą do złowienia. Tego walecznego drapieżnika w polskich wodach jest znacznie mniej, niż choćby na przełomie XX i XXI wieku. Ichtiologowie, wędkarze i ekolodzy spierają się o przyczynę znacznie spadającej populacji okonia pospolitego w naszym kraju. Wymieniane sa takie czynniki jak nadmierne odłowy, wzrost temperatury wody, oraz co wydaje się być tematem bardzo prawdziwym, spadek poziomu wody w zarówno w rzekach jak i zbiornikach z wodą stojącą.

Każdy wędkarz urodzony w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego stulecia pamięta całe stada niewielkich okonków, które pływały tuż przy samym brzegu każdego nawet niewielkiego jeziorka. Dla wszystkich tych wędkarzy okoń pospolitym był, ale nim nie pozostał. Złowienie dorodnego garbusa opierało się wówczas o założenie grubego czerwonego robaka i rzucenie zestawu nieco dalej od brzegu. Wędkarze, który łowili metoda żywcową i stosowali jako przynęty kiełbie, płotki i drobne okonki łowili ryby ważące ponad kilogram. Tej wielkości okonie nie były rzadkością.  Dziś okoni jest znacznie mniej i niegdyś pospolicie występujący w naszych wodach gruby okoń stał się bardzo poważnym przeciwnikiem.  Tak czy inaczej, nazwą gatunkową Okoń Pospolity wędkarze już się nie posługują, młodych spinningistów mogłaby taka nazwa kusić do przeglądania fachowej literatury w poszukiwaniu kolejnego gatunku inwazyjnego.

Jako ciekawostkę, szczególnie dla młodszych wędkarzy, możemy przekazać informację dotyczącą ilości w jakiej występował okoń pospolity w naszych wodach. Jeszcze całkiem niedawno, bo na przełomie wieków, w Zalewie Szczecińskim „wędkarze” poławiali w ciągu jednego dobrego dnia kilkanaście kilogramów okonków o długości 15 cm. Metoda połowu polegała na mocowaniu kilku haczyków na jednym odcinku żyłki. Był to specyficzny boczny trok. Do haków wiązane były korpusy twisterów. Bardzo często na jednym zestawie wyciągano kilka okoni jednocześnie. Mazurscy wędkarze łowili na podobną metodę, jednak zwykle wiązali na wędce po dwa lub trzy haki, a stosowali trzy wędki. Kiedy jedna opadała na dużą głębokość do dna, inna kusiła leżąc na dnie, a trzecią już z okoniami na haku wyciągano do łodzi. Charakter określenia „pospolity” bardzo związany był z ilością okoni w rzekach. Kiedy w sklepach pojawiły się pierwsze twistery, spinningiści odkrywając moc tej silikonowej przynęty odkryli też prawdziwż ilość okonia w niedostępnych dla innych przynęt rynnach i dołkach. Znamy wędkarzy, którzy jednego dnia z jednego niewielkiego dołka potrafili złowić kilkadziesiąt okoni mierzących ponad 35 cm.

Budowa okonia jest specyficzna. Ciało ma mocno wygrzbiecone w przedniej części i stosunkowo wąskie w bocznych płaszczyznach. Łuski z wyglądu przypominają te, które zobaczymy też u sandacza – drobne, ostre, zachodzące na siebie dachówkowato i głęboko osadzone w kieszeniach skórnych. Podobnie jak w przypadku płetwy ogonowej, rozmieszczenia płetw brzusznych i piersiowych. Okoń ma dwie płetwy grzbietowe, które łączą się ze sobą u podstawy. Pokrywa skrzelowa w tylnej części jest ostro zakończona, z wyglądu przypomina hak. Głowa okonia jest stosunkowo niewielka, za to paszcza wyposażona w liczne, drobne i ostre ząbki, lekko skierowana ku górze.
Grzbiet okonia zwykle jest ciemnoturkusowy, a boki zielone z domieszką żółci, na których znajdują się wyraźnie ciemniejsze, pionowe pasy. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są w ciemnopomarańczowym odcieniu, z wyraźnym i intensywnym czerwonym kolorem na krawędziach. Ubarwienie okonia jest w znaczniej mierze podyktowane siedliskiem, jakie zamieszkuje. Ryby zamieszkują bliżej brzegu, w wodach o niezbyt dużej głębokości, gdzie dno jest jasne, najczęściej przyjmują zielony kolor z domieszką żółtego. Okazy zamieszkujące głębsze wody, gdzie dno jest znacznie ciemniejsze, przybierają też ciemniejsze barwy.

Pomimo tego, że apetyt okoni jest wręcz niepohamowany, ryby rosną stosunkowo wolno. W piątym, a czasem nawet szóstym roku życia średnio dorastają do 25 centymetrów długości, a ich waga nie przekracza 200 gramów. Większe okazy o wadze jednego kilograma mają około 10 lat. Ile żyje okoń? Średni wiek okonia to około 6 lat.
Młody narybek odżywia się przede wszystkim planktonem i larwami owadów. Kiedy trochę podrośnie, jego celem stają się mniejsze bezkręgowce. Większe osobniki szybko zaczynają polować na ryby mniejsze od siebie, nie pogardzą też pożywieniem w postaci własnego gatunku. Zdarza się, że mniejsze okonie - około 10-12 cm - zaspokajają swój głód, ryjąc w mule albo polując na ośliczki. Nawet okazy sięgające do 20 cm mogą zadowolić się zooplanktonem. Z tego też względu mówi się, że okonie mają niezwykłe umiejętności przystosowawcze i nawet w trudnych warunkach są w stanie stworzyć liczną populację. Trzeba też nadmienić, że te ryby dorastają do takich rozmiarów, na jakie pozwolą im warunki pokarmowe w wodzie. Bywa, że cała populacja składa się wyłącznie z mniejszych osobników wielkości dłoni.

Okonie osiągają dojrzałość płciową w trzecim roku życia. Tarło przypada na okres kwietnia i maja, kiedy temperatura wody zaczyna się podnosić po zimie i sięga około 6 stopni. Samica okonia składa od 30 000 do 300 000 jaj wydzielanych wraz z dużą ilością śluzu. Ziarna ikry tworzą charakterystyczne wstęgi, które są rozpięte na długości sięgającej nawet dwóch metrów. Najczęściej wybieranym przez samice miejscem są płytkie wody o bujnej roślinności. Jeśli warunki są sprzyjające, młody narybek już w pierwszym roku życia może osiągnąć długość do 6 cm. Jak już wcześniej wspomnieliśmy, populacja okoni może szybko wzrastać. Jeśli przez kilka lat z rzędu następują po sobie upalne lata, liczba okoni w zbiorniku zaczyna intensywnie wzrastać, a wraz z nią ubywa naturalnego pokarmu. To właśnie wtedy okonie najczęściej zaczynają żerować na osobnikach własnego gatunku.

Sezon na okonie trwa praktycznie przez cały rok, a okres ochronny w przypadku tego gatunku nie występuje. Należy jednak mieć na uwadze okres tarła, czyli okolice kwietnia i maja. W tym czasie lepiej zapolować na inne gatunki, dzięki czemu unikniemy wytrzebienia okoni. Na najlepsze branie możemy liczyć w okolicy wakacji i pod koniec jesieni. Ze względu na to, że okonie to ryby żarłoczne, pozostają aktywne niemalże przez cały czas, powinniśmy jednak unikać wyjątkowo upalnych dni. Ten gatunek bardzo chętnie bierze w trakcie delikatnego zachmurzenia i lekkiego wiatru.

W ostatnich latach, mimo mniejszej populacji, okoń stał się gatunkiem bardzo chętnie poławianym szczególnie przez spinningistów. Okonie możemy łowić przez cały sezon łącznie z okresem mroźnej zimy. Wówczas możemy zapolować na grube garbusy z lodu.  Świetnym okresem na okonia jest wiosna, szczególnie przed tarłem. W tym czasie okonie łatwo jest zlokalizować ale nieco trudniej do brania zachęcić. Najpiękniejszym i zazwyczaj najbardziej owocnym czasem, kiedy okonie możemy do syta połowić jest wczesna jesień. Wówczas z uniwersalnym kijem spinningowym warto wybrać się na nieco głębsze jeziora i obłowić śródjeziorowe górki. Zachęcamy do skorzystania z podpowiedzi a tu z pomoca przyjdzie profesjonalny kalendarz brań. Warto dane z naszych wędkarskich kalendarzy zapisywać i w ten sposób odnaleźć czas na najlepsze łowienie.

Okonie nie są wybredne w kwestii pokarmu i podobnie jest w przypadku ich miejsca zamieszkania. Na ten gatunek bez trudu natrafimy w jeziorach (tych naturalnych i sztucznych), płytkich wodach Bałtyku, czy w rzekach. Na naprawdę duże okazy można trafić nawet blisko brzegu, gdzie głębokość wody sięga do dwóch metrów. Okonie preferują przejrzyste wody, co wynika z ich drapieżnej natury, ale chętnie pozostają w pobliżu zarośli i innych naturalnych kryjówek.

Okoń nie ma większego znaczenia gospodarczego.

W przypadku okonia nie występuje okres ochronny. Z kolei jeśli chodzi o wymiar ochronny okonia, to w większości wód PZW wynosi między 15 a 18 cm.