Mandula i Paralonka
Najwyższej jakości mandula na sandacza uzbrojona w pancerną kotwice, która pozwoli wyholować każdego sandacza. Oryginalne przynęty produkowane od wielu lat przez rzemieślników zza naszej wschodniej granicy. Testowane i doskonalone przez najlepszych spinningistów, dziś dostępne są dla polskich wędkarzy. Mandula i Paralonka to wyjątkowo łowna przynęta na
sandacze,
okonie i
szczupaki. Połączone z czeburaszką, w wielu łowiskach otwierają bezrybna wodę.
![Raty 0%]()
![PayU PayPo]()
Jak powstała przynęta Mandula na sandacza
Dziwaczna i niezbyt popularna przynęta w Polsce. Jej konstrukcja oparta jest o dwa czasem trzy przeguby oraz stosunkowo duże i mocne kotwice. Poszczególne segmenty manduli to gruba pianka decydująca o znacznej pływalności przynęty. Dzięki właśnie tej właściwości Mandula, która zbroimy w ciężkie czeburaszki pięknie pracuje. Ołów, która pełni role ciężarka ale również elementu wpływającego na pracę Manduli osiada na dnie zbiornika. Piankowe segmenty falują łagodnie wabiąc w ten sposób drapieżnika do brania. Mandula dotarła do Polski bezpośrednio z Rosji. To właśnie tam wędkarze bardzo często stosują ją do połowu okoni i szczupaków. Mandula to jednak przynęta stworzona celowo na sandacza.
Przynęta nazywana potocznie "Mandula" lub inaczej "Malinduła" lub "Baken" to rodzaj przynęty wędkarskiej, która jest popularna w Rosji. Przyjrzyjmy się jej budowie i pochodzeniu:Budowa: "Mandula" lub "Malinduła" to dwuczęściowa lub dwusegmentowa przynęta wykonana z twardej, pływającej pianki. Każda sekcja przynęty jest uzbrojona w potrójną kotwiczkę, co zapewnia lepszą przyczepność i szansę na złowienie ryby. Przynęty tego typu często są w kształcie rybki, która naśladuje ruchy i wygląd prawdziwej ryby w wodzie.
Pochodzenie: Przynęta "Mandula" lub "Malinduła" ma swoje korzenie w Rosji i jest popularna w tamtym regionie. Nazwy takie jak "Mandula" czy "Malinduła" mogą być specyficznymi nazwami regionalnymi dla tej przynęty, stosowanymi w określonych miejscach, na przykład w Kazaniu lub Jarosławiu, jak wspomniałeś wcześniej. W różnych regionach Rosji mogą być używane różne lokalne nazwy dla tej samej lub podobnej przynęty.
Przynęta "Mandula" lub "Malinduła" jest szeroko dostępna na rynku wędkarskim w Rosji, a jej popularność wynika z jej skuteczności w łowieniu ryb drapieżnych, takich jak sandacz, okoń czy szczupak.
W 2001 roku w magazynie "Sport Fishing" słynny rosyjski zawodowy wędkarz i zawodnik Konstantin Shorin opisał dwuczęściową/dwusegmentową przynętę, której każda sekcja była uzbrojona w potrójną kotwiczkę. Po niedługim czasie, na "pchlich targach" można było już kupić podobne przynęty.
Około 2004 roku, wędkarze zauważyli, że te przynęty są skuteczne i dobrze odwzorowują zachowanie ryb, więc zaczęli samodzielnie wycinać stożki lub cylindry z chińskich pantofli (zwanych również "tapok" lub "klapki"). Chińskie pantofle to rodzaj letniego obuwia wykonanego ze spienionego, lekkiego materiału/tworzywa, z zamkniętymi komorami wypełnionymi powietrzem. Jednak do wykonania tej przynęty potrzebne były buty o grubej i lekkiej podeszwie.
Ta metoda ręcznego wycinania stożków lub cylindrów z chińskich pantofli stała się popularna wśród wędkarzy ze względu na dostępność i niski koszt materiałów. Przynęty te, nazywane również "tapokami", cieszyły się dużym uznaniem ze względu na ich łowność i wierną imitację ruchu ryb w wodzie. W ten sposób, przynęta "Mandula" lub "Malinduła" ewoluowała z opisu Konstantina Shorina do samodzielnie wykonanych wycinanek z chińskich pantofli. Obecnie tego rodzaju przynęty są popularne w Rosji i znane pod różnymi nazwami, takimi jak "Mandula", "Malinduła", "Baken" lub "Tapok".
Ciekawe jest nazewnictwo określonej u nas przynęty jako Mandula. Przynęta posiada różne nazwy lokalne w zależności od miejsca. W Kazaniu jest znana jako "Baken" lub "Boja", w Jarosławiu jako "Malinduła", a w wielu miejscach popularna jest ogólna nazwa "Manduła". Warto zauważyć, że nazwa "pantofle" lub "klapki" jest również używana jako potoczna nazwa przynęty, odnosząc się do materiału, z którego jest wykonana, a więc twardej, pływającej pianki.
Takie różnice w nazwach mogą wynikać z lokalnych tradycji i preferencji wędkarskich. Czasami różne regiony mają swoje unikalne nazwy dla tych samych lub podobnych przynęt, co jest naturalnym zjawiskiem w wędkarstwie.Dzięki tym informacjom lepiej rozumiem, jak przynęta ta jest znana i używana w różnych częściach Rosji. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania lub potrzebujesz dalszych informacji, służę pomocą.
Mandula na sandacza
Dziś wielu wędkarzy wykorzystuje te niespotykane przynęty do połowu mętnookiego. Mandula na sandacza to przynęta wyjątkowo łowna i skuteczna podczas holowania. Praca manduli to polaczenie najwyższej jakości koguta oraz świetnie pracującej gumy. Mandule prowadzimy skokowo klasycznie w ten sposób bigując. Można oczywiście przynęty prowadzić zdecydowanie łagodniej i leniwie wówczas dodatkowo możemy kusić sandacza podnosząc z dna muł.
Mandula jak nią łowić?
Jak się okazuje mandula to bardzo stara i szeroko stosowana przynęta za naszymi wschodnimi granicami. Koncepcja przynęty stał się dla wielu ogromnych firm produkujących silikonowe przynęty sztuczne inspiracja do naśladowania samej pracy i założeń wykorzystaniu. Gdzie zatem leża przewagi i skąd wzięła się tak ogromna skuteczność manduli? Wędkarze, którzy łowią sandacze bardzo chętnie sięgają po przynęty oparte o koncepcję manduli. Kluczem jest bardzo duża pływalność wabika, który mocowany do ciężkiej czeburaszki bardzo atrakcyjnie zachowuje się pozostawiony na dnie. Mandula to przynęta zbudowana zwykle z trzech lub dwóch segmentów połączonych twardym drutem. Kluczowa sprawa jest aby segmenty były niemal sztywne. Tak zbudowana mandula w zdecydowany sposób zmniejsza ryzyko zaplątania przynęty. Często na samym końcu mocowana jest kotwica zdobiona kolorowym chwostem, który jak się okazuje w zdecydowany sposób wpływa na ilość brań. Ruchome segmenty mają kluczowe znacznie dla pracy przynęty. , .Sercem manduli jest twarda pianka o dużej pływalności, która z kolei jest bardzo często składa z kilku różny, wielobarwnych elmentów. Sama pływająca, wielosegmentowa części sama nie zadziała. Konieczna jest czeburaszka która pełni funkcję obciążenia przynęty oraz w wielu sytuacjach również odpowiada za rodzaj pracy który chcemy uzyskać Jak zatem wykorzystać pływalność przynęty? Jak łowić na mandulę?
Podstawowa sprawa jest jigowanie. Najprostsze i najczęściej stosowana to po prostu podpijanie i kontrolowanie opadu. Sposobów jest bardzo wiele. Łowienie z opadu realizujemy w tym schemacie podobnie jak w przypadku gumy. Oczywiście manewrując waga główki możemy opad mieć szybki opad mocno bombardując dno aż po lekkie łowienie, gdzie wykorzystamy bardzo łagodne i leniwe opadanie przynęty uzyskując dodatkowo falowanie całej przynęty.
Doświadczeni wędkarze ze wschodu wykorzystują jednak mandule zdecydowanie inaczej. Pełni ona rolę finezyjne przynęty, która niemal cały czas spoczywa na dnie. Proces animowania manduli może być wieloraki, możemy leniwie podciągać niemal szurając główka po dnie po czym pozostawiać przynęty dłużej na dnie lub tak jak w przypadku raczków czy innych wormów warto bardzo krótkimi skokami mandule przesuwać po dnie łowiska. Przynęty z pianki świetnie sprawdzają się na kamienistym dnie czy Liw miejscach gdzie przynęta będzie dodatkowo wabiła pukając o dno.
Paralonka
Kiedy pierwszy raz przynęty tego typu dotarły do Polski wędkarze nie zwrócili na to uwagi. Paralonka nie spotkała się z zainteresowaniem wędkarzy. Zapewne zadecydowała o tym prosta budowa przynęty. Paralonka to kawałek specjalnej gąbki która wycięta w kształt rybki łagodnie faluje nad dnem bardzo wiernie swoim zachowaniem imitując drobne organizmy wodne. Paralonka powinna być uzbrojona w czeburaszkę a zwykle wykorzystuje kotwice dwuramienną. Przynęty z pianki prowadzi się w bardzo podobny sposób jak gumy i koguty.
Paralonki są popularne w Rosji i innych krajach, szczególnie w połowach na bałwaniczkę (sander, sandacz) oraz inne drapieżniki. Są one wykonane z miękkiej gąbki, która została wycięta w kształcie małej rybki. Często mają wbudowane haki, na które można zamocować przynętę lub przynętę sztuczną, taką jak gumowa wędkarska twisterka. Dzięki temu paralonki mogą naśladować ruchy i wygląd ryby w wodzie, przyciągając uwagę drapieżników.
Przynęty paralonkowe są stosowane w różnych technikach wędkarskich, takich jak spinning czy jigging. Wymagają aktywnego poruszania przynętą, aby imitować ruchy zdobyczy i przyciągnąć ryby. Są one szczególnie skuteczne w łowieniu sandacza, okonia i innych ryb drapieżnych.Warto zaznaczyć, że użycie przynęt paralonkowych może podlegać przepisom lokalnym lub ograniczeniom w danym regionie. Przed użyciem przynęt wędkarskich, zawsze warto zapoznać się z obowiązującymi przepisami i ograniczeniami oraz postępować zgodnie z nimi.
Paralonka na sandacza
W ostatnich latach hit na polskich łowiskach. Przynęta nieznana dla drapieżników i zapewne bardzo przez to skuteczna. Paralonka na sandacza pozwala na bardzo komfortowe nasączanie atraktorami, które dodatkowo zwiększają atrakcyjność przynęty spinningowej. Prowadzenie paralonki możemy zrealizować na wiele różnych sposobów. Bardzo ciekawa cechą paralonki jest możliwość łowienia niemi w zaczepowych łowiskach bowiem jej kotwica jest niemal całkowicie ukryta w gąbce.
Stosowanie przynęt paralonkowych na sandacza może być skuteczną techniką wędkarską. Oto kilka wskazówek dotyczących korzystania z przynęt paralonkowych na sandacza:
Wybór odpowiedniego rozmiaru i koloru: Przynęty paralonki są dostępne w różnych rozmiarach i kolorach. Wybierz przynętę o rozmiarze i kolorze, które najlepiej odpowiadają lokalnym warunkom i preferencjom sandacza.
Wykorzystaj odpowiedni sprzęt: Do łowienia sandacza na paralonkę, warto zastosować specjalistyczny sprzęt spinningowy. Wybierz wędzisko i kołowrotek odpowiednie dla łowienia drapieżnych ryb.
Zastosuj odpowiednią technikę: Podczas łowienia sandacza, możesz wypróbować różne techniki, takie jak rzut i bardzo powolne zwijanie, wleczenie po dnie. Podbijanie (płynne szarpnięcia przynętą), czy też powolne podrywanie i opadanie przynęty (lift and drop). Eksperymentuj z różnymi prędkościami i stylami prowadzenia przynęty, aby znaleźć najbardziej skuteczną dla danego dnia i warunków.
Koncentruj się na miejscach, gdzie sandacz poluje: Sandacz często poluje w okolicy podwodnych przeszkód, jak np. kamienie, ławice ryb czy inne miejsca, gdzie może z łatwością ukryć się i zaskoczyć swoją zdobycz. Skup się na łowieniu w pobliżu takich miejsc, aby zwiększyć szansę na złowienie sandacza.
Właściwy sposób zacięcia: Gdy odczujesz najdelikatniejsze puknięcie lub inne wskazówki, że sandacz brał przynętę, zatnij zdecydowanym ruchem, jednocześnie podnosząc wędzisko. Pamiętaj, że sandacz ma twardy pysk, więc ważne jest pewne zacięcie, aby zapewnić dobrą przyczepność i uniknąć utraty ryby.
Obserwuj reakcję sandacza: Podczas łowienia sandacza na paralonki, staraj się obserwować reakcję ryby na prowadzenie przynęty. Często sandacz może być bardziej skłonny do ataku w określonym stylu prowadzenia przynęty lub w określonym momencie, więc dostosuj swoje działania w oparciu o obserwacje.
Pamiętaj, że skuteczność przynęt i technik może się różnić w zależności od okoliczności, takich jak pora roku, warunki atmosferyczne i lokalne warunki wód. Eksperymentuj, bądź cierpliwy i dostosowuj swoje podejście w oparciu o obserwacje i doświadczenia.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
